Dana Tabak-Jansen: 'De menselijke benadering in het ziekenhuis heeft mij ver gebracht'

Vrijdags werd haar pasgeboren dochter na een spannende periode uit het ziekenhuis ontslagen, maandag zat ze bij de huisarts met een knobbeltje bij haar oksel: Dana Tabak-Jansen sprong vijf jaar geleden van de ene in de andere achtbaan toen ze te horen kreeg dat ze borstkanker had.

“Ik zag aan het gezicht van de arts meteen dat het foute boel was.”

Nieuwbouwwoning

Dana en haar man gaan door een zware periode als hun jongste dochter het RS-virus oploopt en met spoed moet worden opgenomen: de ziekenhuisbezoeken eisen hun tol en een fijn thuis om zich terug te trekken hebben ze niet doordat hun nieuwbouwwoning nog in de steigers staat. En dan hikt Dana ook tegen een knobbeltje aan bij haar oksel. “Zal wel een haarzakje zijn, dacht ik lange tijd. Tot ik merkte dat het knikkertje groter werd en mijn man Erik het ook wat raar begon te vinden. ‘Laat het gewoon even checken bij de huisarts, dan weet je zeker dat het niets is’, zei hij. Drie dagen nadat onze dochter werd ontslagen, zat ik bij het spreekuur.”

‘Wat moet ik nu?’

Spannende weken volgen, want hoewel de huisarts zich niet direct zorgen maakt en adviseert om het nog veertien dagen aan te kijken, blijft het knagen bij Dana. “Na de doktersafspraak heb ik in de auto huilend mijn man opgebeld. ‘Wat moet ik nu?’, vroeg ik mezelf in paniek af. Samen besloten we toch om een afspraak te maken voor een echo bij het Groene Hart Ziekenhuis in Gouda. Twee dagen later kon ik al terecht en vanaf het moment dat het apparaat op mijn lijf werd gezet, zag ik aan de radioscopist dat het mis was: het zwarte bolletje op het scherm bleek borstkanker. Er schoot meteen van alles door mijn hoofd. Had ik nog drie weken te leven? Drie maanden? En hoe moest dat met de kinderen?”

Picknickfestijn

Medische onderzoeken, MRI’s, hartfilmpjes en afspraken bij de fysio volgen en twee weken na de diagnose start Dana al met haar eerste chemo. “En hoe gek het ook klinkt, ik vond het altijd fijn om tijdens mijn behandelingen op de afdeling te zijn. Ik had de mooiste gesprekken met mensen die daar ook behandeld werden, de vrijwilligers, verpleegkundigen en artsen waren zo onwijs behulpzaam en liefdevol en regelmatig kwamen mijn ouders langs met een lunchbox vol broodjes - het leek soms wel een heus picknickfestijn.” Deze positiviteit en menselijke benadering zorgde er bij Dana voor dat ze optimistisch kon blijven, hoe zwaar de chemo’s ook waren. “Ik ben iedereen die mij tijdens mijn traject bijstond zo dankbaar;  die menselijkheid heeft me ontzettend ver gebracht.”

Bonustijd

Dana vervolgt: “Gelukkig kan ik het navertellen. Ik ben schoon en op een litteken van mijn borstbesparende operatie na, heb ik nergens last van. Daarom voelt mijn leven nu als bonustijd en geniet ik van elke dag. Ik laat mijn kinderen zien hoe mooi het leven is, dat het fragiel kan zijn en we dus optimaal mogen genieten. Maak wat van je leven zolang het kan, vertel ik ze. Wacht niet.”

Om een periode van angst achter zich te laten en tegelijkertijd BVN te steunen, loopt Dana een week lang, samen met haar zwager, de de Camino de Santiago de Compostela. Wil jij haar sponsoren? Doneer dan hier!