Zij aan zij: Hans en zijn huisarts Roberta

Al een tijdje voelde Hans (62) zich moe. Hij weet het aan zijn drukke baan, met veel verantwoordelijkheid. Lange dagen, veel aan z’n hoofd. Maar zijn vrouw drong erop aan dat hij toch eens naar de huisarts zou gaan. Hans: “Ik wist amper wie onze huisarts wàs, ik was er in geen jaren geweest.”

Zo ontmoette hij Roberta, één van de artsen in de huisartsenpraktijk van zijn woonplaats. “Vermoeidheid bij mannen van rond de 60, daar kijk ik niet van op”, vertelt ze. “Hans vertelde me over zijn drukke leven. Ik kon me die vermoeidheid wel voorstellen. Maar ik ben geen huisarts die iemand wegwuift met het zinnetje ‘doe het maar een tijdje wat rustiger aan’, dus ik deed onderzoek. Toen voelde ik een harde plek in de borststreek. Borstkanker is zeldzaam bij mannen, maar het komt voor. Ik vertrouwde het niet en zei tegen Hans dat ik hem wilde doorsturen, voor de zekerheid.”

Een lichtpunt

Vervolgonderzoek wees uit dat er een kwaadaardige tumor in Hans’ borst zat. Borstkanker dus. De tumor en lymfeklieren in de oksel werden operatief verwijderd en chemotherapie volgde. Hans: “Daar zat ik, als enige man tussen alleen maar vrouwen. Dat voelde soms best eenzaam. Maar de betrokkenheid van Roberta heb ik als een lichtpunt ervaren. Zij was er steeds voor mij, belde uit zichzelf belangstellend op na iedere behandeling en ik kon al mijn vragen en twijfels bij haar kwijt.”

Van betekenis zijn

“Ik ben er voor ál mijn patiënten”, aldus huisarts Roberta. “Als mensen iets ingrijpends meemaken in hun leven, probeer ik in contact te blijven als mensen dat op prijs stellen. Dit was een bijzondere periode voor Hans en zijn vrouw, maar ook voor mij. Want eerder had ik nog geen mannelijke patiënt met borstkanker in mijn praktijk gehad. Noem je dat zij aan zij? Ik vind het prima. Het maakt niet uit hoe je het noemt, het gaat erom wat je kunt doen om van betekenis te zijn voor iemand.”