'Na mijn bevalling ontdekte ik dat ik borstkanker had'
Tijdens haar zwangerschap ontdekt Nikie een knobbeltje in haar borst. ‘Zal wel door de hormonen komen’, denkt ze in eerste instantie. Maar als het knobbeltje niet weggaat, begint ze zich toch zorgen te maken.
Na de bevalling gaat Nikie daarom naar de huisarts om haar borsten te laten controleren. Die stuurt haar door naar het ziekenhuis voor een echo, omdat ze het knobbeltje al langer heeft. Op de echo zijn onrustige cellen te zien wat volgens de dokter een achtergebleven abces kan zijn van haar vorige zwangerschap. Nikie krijgt de keuze uit antibiotica of een biopt om zeker te weten wat het is. “Ik wilde sowieso een biopt, want ik wilde weten wat er zou zitten.”
‘Roze wolk’
Voor de uitslag moet ze samen met haar man naar de poli komen. Daar krijgt ze te horen dat ze triple negatieve borstkanker heeft. Nikie kan het op dat moment nog niet bevatten. Helemaal niet als later blijkt dat ze ook uitzaaiingen heeft in haar lymfeklieren. “Ik zat op een roze wolk, want ik had net een kind gekregen.”
De artsen willen zo snel mogelijk beginnen aan de behandelingen, maar er zijn ook twijfels of ze het gaat redden. “De helft van de artsen zei dat ik al palliatief ben”, aldus Nikie. De anderen artsen willen wel beginnen met chemo. Nikie begint daarom met het afbouwen van de borstvoeding, maar ze krijgt een borstontsteking. Ze belandt in het ziekenhuis en haar zoontje moet ook opgenomen worden met onverklaarbare koorts. “Ik mocht niet naar hem toe, want op de kinderafdeling zijn nog meer infecties en ziektes. Mijn man en familie waren bij mijn zoontje, terwijl ik aan de andere kant van het ziekenhuis lag.”
Herstellen
Nadat Nikie is hersteld, kan ze beginnen aan de chemo. Vervolgens wordt ze geopereerd en krijgt ze bestralingen. Op 15 mei 2024 is Nikie klaar met haar behandelingen en op de laatste scan was niks meer te zien. “Ik ben heel blij, maar er zit ook nog heel veel angst” vertelt ze.
Hulp
Wat Nikie heel fijn vond tijdens haar ziekte, was de hulp die ze van iedereen kreeg. Haar collega’s maakten eten, haar familie vingen de kinderen op en haar vriendinnen kwamen schoonmaken. “Iedereen was er voor ons en dat is echt iets moois” zegt Nikie. Wel was ze heel voorzichtig met de mensen om haar heen. “Het was net een beetje corona bij ons” vertelt ze. “Iedereen moest de handen wassen en als je verkouden was kwam je niet binnen”. Ook krijgt Nikie veel steun van lotgenoten. Door hen voelt ze zich begrepen wat voor haar een opluchting is.
