'We pakten zelf de regie'

Haar gevoel klopte; toen ze terug moesten naar het ziekenhuis voor de uitslag, kregen Debora en haar man John te horen dat er kwaadaardige cellen waren gevonden. “Ik had zo gehoopt dat mijn gevoel niet klopte…”

Mokerslag

Debora: “Pas ‘s nachts begon het te malen en te spoken in mijn hoofd. Heel vreemd, ’s middags na de uitslag waren we wat verdwaasd een café binnengelopen en dronken we samen een wijntje. Ik voelde me toen ‘leeg’, heel gek. ’s Nachts voelde ik eigenlijk pas de mokerslag van het nieuws. Voor mijzelf, maar ik vroeg me ook steeds af hoe het voor John was. Ook bij hem was alle vanzelfsprekendheid in ons leven onderuit gehaald.”

‘Ik ga alles fotograferen’

“John zei tegen me: ‘We gaan dit gewoon samen doen. Het is heftig, maar we kunnen er met z’n tweeën iets van maken. Ik ga alles fotograferen’. John en ik zijn al meer dan 30 jaar samen. Hij is fotograaf. Toen ik hem ontmoette, zat ik op de modeacademie en deed wel eens modellenwerk. Van het één kwam het ander. En nu, zoveel jaren later, was het voor hem vanzelfsprekend dat hij mijn traject zou fotograferen. Ik werd er blij van; het gaf ons allebei houvast. We pakten zelf de regie in een tijd waarin er veel in je leven gebeurt. Ik ging niet googelen op mijn ziekte en naar behandelingen, dáár zijn de artsen voor. Wij gingen doen waar wíj goed in zijn!” Debora vertelt dat juist hierdoor er een gevoel ontstond van verbinding met elkaar. 

Stapsgewijs wennen

“Net na de punctie zette John mijn borst al op de foto. Het is een heel ontroerende foto, van mijn borst met een onschuldig reepje pleister. Daarna was hij steeds aanwezig met zijn camera. Het gaf hem een rol, dat vond hij fijn.” Debora had een heftig beeld van een borstamputatie, maar die viel haar enorm mee. Ze vond het niet eng en ook John schrok niet toen het verband eraf ging. Dat er geen bolling meer was, en geen tepel, dat was natuurlijk wel wennen. Dat ging stapsgewijs. “Ik heb heel veel voor de spiegel gestaan en gekeken: aan één kant een borst, aan de andere kant plat. Eigenlijk best mooi. Ik heb, ook door de mooie foto’s van John, mijn lichaam geaccepteerd en weer omarmd. Ik ben nog steeds mooi.”

Verhaal delen

In eerste instantie hadden Debora en John geen plan rondom de foto’s. Maar Debora ontdekte dat ze voor haar aanleiding gaven om haar verhaal te vertellen. En dat ze heeft gemerkt dat het mensen die de foto’s hebben gezien helpt om hún ervaringen met borstkanker te delen. “We noemen het de Amazone-foto’s, mijn vader vertelde mij het verhaal van het Amazone-volk toen ik 9 jaar was. Ik vond het intrigerend en besefte me natuurlijk niet op welke manier de mythe later in mijn leven een rol zou spelen. Voor mij is de fotoserie ook een ode aan verbeeldingskracht, aan je eigen verhaal maken. Ik ervaar het als een krachtige manier om met de realiteit om te kunnen gaan.” De portretfoto bij dit artikel is gemaakt door John Kraft, Debora’s man. De Amazone-serie is te zien op zijn website.