Marjan
Reconstructie met siliconen | Marjan
Dubbelzijde reconstructie met tissue expanders en daarna siliconen, twee jaar geleden. Binnen een jaar na de reconstructie volgden een tepelreconstructie en tatoeage.
Naam: Marjan
Leeftijd: 51
Privé: Getrouwd, drie kinderen
Erfelijk belast: BRCA1
Borstkanker? Ja, in 2012
Behandeling: Borstsparende operatie en zes chemobehandelingen. Na genetisch onderzoek waarbij een BRCA-mutatie werd aangetoond, volgde een dubbelzijde amputatie.
"Mijn reconstructie was de afsluiting van een moeilijke periode en een mooi begin van de rest van mijn leven."
Waarom koos je voor deze borstreconstructie?
“In eerste instantie koos ik ervoor om geen reconstructie te doen. Mijn borsten waren mijn borsten niet meer. Wat mij betreft mochten ze er zo snel mogelijk af. Onheilsdingen, dat waren ze voor mij. De oncologisch chirurg raadde me af om meteen een reconstructie te doen. Omdat ik chemo nodig had, waardoor je lijf het zwaar te verduren heeft, was hij bang dat zich complicaties zouden voordoen bij een borstreconstructie. Slechte wondgenezing bijvoorbeeld. Ik vond het prima om een tijdje plat te zijn. Het deed me op dat moment niet zoveel. Ik had grote tumoren in beide borsten, daar ging al mijn aandacht naartoe.
Twee jaar na de amputatie was ik er helemaal klaar mee op plat te zijn. De zweterige protheses die ik ’s nachts op mijn nachtkastje legde, ik had er een hekel aan. De plastisch chirurg adviseerde me een LD-flap, aan beide kanten. Een DIEP was geen optie, ik ben al eens geopereerd aan mijn buik waardoor er teveel littekenweefsel zat. Een reconstructie met de rugspier zag ik niet zitten. De grote littekens op mijn rug en het feit dat het missen van die rugspieren mijn werk zou kunnen belemmeren, zag ik niet zitten. Een reconstructie met siliconen protheses bleef over. Ik vond het prima. Het was de minst ingrijpende ingreep, dat sprak me ook aan. Na bijna twee jaar in de ziektewet, wilde ik weer gewoon aan het werk.”
Hoe voelt het?
“Al heb ik er weinig gevoel in, ik vind het helemaal prima. Ik was intens gelukkig toen ik na de operatie wakker werd en twee heuveltjes zag. Eindelijk zat er weer wat! Mijn borsten horen bij mij. Nog steeds sta ik voor honderd procent achter mijn keuze.”
Wat viel er mee?
“Eigenlijk alles. Na de operatie ben ik in het ziekenhuis zes dagen in de watten gelegd en daarna moest ik het thuis tot zes weken na de operatie rustig aan doen. Ik had daar weinig moeite mee. Ik had me er ook helemaal op in gesteld. De weken dat ik rust moest houden, heb ik gebruikt om het hele gesodemieter van mijn borstkanker te verwerken. Al die tijd was ik maar door gedenderd en nu had ik eindelijk ruimte om te doorleven wat er was gebeurd en er over te praten. Met mijn man bijvoorbeeld. Dat heeft erg geholpen.”
Wat viel er tegen?
“Niets. Echt niet. Voor mij was het de afsluiting van een moeilijke periode en een mooi begin van de rest van mijn leven.”
Wat betekent de borstreconstructie voor je zelfbeeld?
“Het heeft geen invloed op mijn vrouwelijkheid. Ook niet toen ik een tijdje geen borsten had. Die platte periode was irritant, dat wel. Ik moest er altijd rekening mee houden. Als ik bukte, checkte ik of ik geen inkijk had. De speciale lingerie en badkleding waren ontzettend duur. Het is een fijn gevoel dat ik nu een winkel in kan lopen en kopen wat ik wil, zonder dat ik hoef op te letten of het met de protheses goed zit. Ik voel me veel vrijer.”
Wat betekent het voor je relatie?
“Wij waren nog maar vijf jaar samen toen ik kanker kreeg. We hadden een druk leven en waren hard aan het werk om ons samengestelde gezin vorm te geven. Mijn ziekte en ook de reconstructie zetten ons stil. Het was een moeilijke periode, maar ook goed. We zijn samen gegroeid. We weten nu hoe belangrijk we zijn voor elkaar.”
Heb je advies voor andere vrouwen?
“Luister goed naar je eigen lijf en wat jij nodig hebt. Neem je tijd om te ontdekken wat je wilt. Ik was drie jaar plat, maar dat was ergens goed voor. Daardoor kon ik een reconstructie ondergaan op een moment dat ik er echt klaar voor was en wist wat ik wilde.”
