Ruud

Ruud Vorstermans (67) verloor in 2018 zijn vrouw Marijke aan de gevolgen van borstkanker. "Ik had het geluk dat mijn werkgever mij alle ruimte gaf om mijn werkzaamheden zo in te kunnen delen, dat ik bij elk ziekenhuisbezoek aanwezig kon zijn. Achteraf gezien waren dit mijn eerste voorzichtige stappen als mantelzorger. Er zouden er nog velen volgen."

“Door mijn werk als arbeidsdeskundige bij diverse zorginstellingen was ik al eerder met borstkanker geconfronteerd, maar als je eigen vrouw dit overkomt, is dat wezenlijk anders. Je krijgt dan te maken emoties en frustratie over het weinige dat je daadwerkelijk kunt doen. Vanaf het eerste moment was voor mij duidelijk dat het om Marijke ging en dat ik elke beslissing die zij in het traject zou nemen, volledig zou respecteren. Ik had het geluk dat mijn werkgever mij alle ruimte gaf om mijn werkzaamheden zo in te kunnen delen, dat ik bij elk ziekenhuisbezoek aanwezig kon zijn. Achteraf gezien waren dit mijn eerste voorzichtige stappen als mantelzorger. Er zouden er nog velen volgen.

Na een borstamputatie volgde een traject van zware chemokuren en de oncoloog was bijzonder optimistisch. Borstkanker en de dood waren voor mij op dat moment twee totaal verschillende onderwerpen. Toen er een jaar na de borstreconstructie weer kwaadaardige cellen waren gevonden, was dat nog geen reden om van het ergste uit te gaan. De behandeling bestond deze keer uit 30 bestralingen. Een jaar later bleek een langdurig aanblijvende hoest veroorzaakt te worden door een kwaadaardige tumor in de longen. Na lang onderzoek werd uiteindelijk vastgesteld dat er sprake was van een uitzaaiing van de eerdere borstkanker. We schrokken ons rot natuurlijk! Toch had ik nog steeds geen associatie met de dood. Dat besef kwam pas toen ik in het blad B van Borstkankervereniging Nederland een artikel las over uitgezaaide borstkanker: ‘Als je weet dat je niet meer beter wordt’.

'Doordat je weet dat de toekomst sneller dichterbij komt, heb je de tijd om je er goed op voor te bereiden'

Natuurlijk was er de angst dat Marijke zou komen te overlijden, maar ons uitgangspunt is altijd geweest om geen energie te steken in zaken die je toch niet kunt veranderen. Marijke heeft in een vroeg stadium alles met betrekking tot haar uitvaart geregeld, inclusief een gesprek bij ons thuis met de begrafenisondernemer. Dat was heel confronterend, maar het gaf wel rust en zo konden we ons concentreren op alles wat het leven ons, onder deze omstandigheden, nog te bieden had. Kanker zorgt er voor dat niets meer vanzelfsprekend is. Verder leer je relativeren.

Doordat je weet dat de toekomst sneller dichterbij komt, heb je de tijd om je er goed op voor te bereiden. Als man van deze tijd was helpen in het huishouden mij niet vreemd. Toch zorgde het vooruitzicht dat ik er ooit helemaal alleen voor kwam te staan dat ik meer taken op mij ging nemen. Naast de zorg voor mijn vrouw en mijn werk was ik dagelijks bezig met wassen, strijken, boodschappen halen en koken.

Mensen vroegen mij regelmatig of het niet zwaar was? Terugkijkend was het ontzettend zwaar, maar op dat moment heb dat nooit zo ervaren. Blijkbaar hoor ik bij de gelukkigen die onder moeilijke omstandigheden een soort van bovennatuurlijke kracht ontwikkelen. Als het je, om welke reden dan ook, niet lukt zelf de nodige ondersteuning te geven, zijn er diverse mogelijkheden om je hierbij te ondersteunen. Bijvoorbeeld thuiszorg, wijkverpleegkundige of palliatieve ondersteuning.

'Marijke haar positieve instelling en openheid over het verloop van haar ziek zijn, is voor veel mensen, maar voor mij in het bijzonder, een inspiratiebron geweest'

Onze gezamenlijke instelling ‘Het glas is altijd halfvol en als dat niet zo is, nemen we een kleiner glas’, heeft ons geholpen samen nog heel veel waardevolle herinneringen te maken. Marijke heeft zich vanaf het moment dat zij borstkanker kreeg met hart en ziel ingezet voor anderen, bijvoorbeeld door vrijwilliger te zijn van Borstkankervereniging Nederland. In haar kielzog mocht ik af en toe ook een bijdrage leveren. Haar positieve instelling en openheid over het verloop van haar ziek zijn, is voor veel mensen, maar voor mij in het bijzonder, een inspiratiebron geweest. Een mooie uitspraak van haar was: ‘Alles blijft hetzelfde, maar dan anders’. Als het even tegenzit, vind ik daarin nog steeds houvast.”

Om Marijke te steunen schreef ik vanaf 2012 dagelijks voor haar een “Liefde is…”. Vanaf 2016 ben ik mijn gedachten en emoties in de vorm van gedichten gaan delen en zo geef ik mijn emoties tot op  de dag van vandaag een plekje.”

Meer informatie voor naasten vind je op onze website.

De toekomst

Na wederom de dood van een lotgenoot

Worden de feiten keihard ontbloot

Ook jouw toekomst komt steeds dichterbij

En die wetenschap maakt je niet blij

Het vooruitzicht wat ook jou staat te wachten

Vertroebelt vaak de stemming door bange gedachten

Ze gaan met je nachtrust aan de haal

Lotgenoten herkennen het allemaal

De toekomst is niet morgen maar vandaag

Hopelijk is de toekomst voor één keer traag

© Ruud Vorstermans

Steun ons!

We steunen en inspireren mensen zoals jij door ervaringen van anderen te delen. Om dit te kunnen blijven doen, hebben we jouw financiële steun hard nodig!

Word lid of doe een eenmalige donatie