“Ik was bang dat ik onze jongste nooit ‘mama’ zou horen zeggen"

Het is alweer bijna 30 jaar geleden… Ik was 30, een jonge moeder van een dochter van 1 jaar. Ik was moe en ik viel af. Niet zo gek toch? Het leven was druk en hectisch. Totdat ik in mijn linkerborst iets voelde dat ik nog nooit eerder had gevoeld.

Eerlijk gezegd had ik nadat ik met borstvoeding was gestopt al een tijdje niet meer mijn borsten gecheckt. Echt 'vergeten' was ik het niet, maar het kwam er even niet van. Maar toen ik het op een goed moment toch weer eens deed, voelde ik een hard, klein knobbeltje. En ja, dat was borstkanker.

Op z'n kop 

Alle clichés zijn waar: Mijn leven stond ineens op z’n kop. Ik moest het mijn werkgever vertellen en ik ging de ziekenhuismolen in. En ik was bang… bang dat ik mijn dochter niet zou zien opgroeien. Mijn man stopte prompt met roken. ‘Ik moet gezond blijven’, zei hij. ‘En jij moet beter worden’. 

Beter 

Dat lukte! Het was een pittige tijd van misselijkheid en haarverlies, maar ik werd beter. De dag dat mijn pruik afging en ik voor het eerst weer naar de kapper ging… geweldig! Het duurde even eer mijn stoere stekels weer een beetje leken op het korte krullenkapsel dat ik had, maar dát kon me niet schelen. Eind goed, al goed. 

Tien jaar later....  

Maar toen was het weer mis, dit keer in mijn rechterborst. Ik was 40 en hoogzwanger van onze derde. Die zwangerschap was niet helemaal gepland, maar wel een leuke verrassing. In tegenstelling tot de ‘verrassing’ van nóg een keer borstkanker. En de nóg akeligere verrassing dat het niet tot mijn borst beperkt was gebleven, maar dat er uitzaaiingen te zien waren in mijn lever. Opnieuw was er grote angst: twee jonge kinderen en een kleintje op komst. Hoelang zou ik hun moeder kunnen zijn? Zou ik onze jongste ooit ‘mama’ horen zeggen? 

Molen 2 

Nóg een keer de molen in. Met lood in mijn schoenen, maar met een enorme drive om er alles aan te doen om hier nogmaals doorheen te komen. Na de reguliere zes chemokuren nog drie er achteraan? Prima, kom maar op. Toch beter om de borst weg te laten halen? Tuurlijk, ga je gang. Nee, laat die reconstructie maar zitten. Ik ga mijn kostbare tijd niet in het ziekenhuis slijten.

En nu...  

Ja, zeventien jaar verder ben ik nu. Onze jongste is al bijna klaar met de middelbare school. Ze is een gezellige kletskous. Maar die eerste keer dat ik haar ‘mama’ hoorde zeggen, vergeet ik nooit meer! Behandelingen zijn bij mijn leven gaan horen. Bijwerkingen heb ik niet, ik voel me gezond en een rijk mens. En ik ben enorm dankbaar dat ik mijn ervaring nu kan inzetten als communicatieadviseur bij de Borstkankervereniging. Het heeft zo moeten zijn!