Annemiek

Annemiek Onwijn (45) is poli-assistent in het gloednieuwe oncologiecentrum in Meander Medisch Centrum. Doordat ze zes jaar geleden zelf borstkanker kreeg, doet ze haar werk nu anders. 

“In het ziekenhuis waar ik werk, het Meander in Amersfoort, zie ik ze voorbijkomen. Vrouwen die een knobbeltje hebben gevoeld, of er bij het bevolkingsonderzoek uit zijn gepikt en die onderzoek nodig hebben. De spanning in hun ogen, hun gedachte ‘Het zal toch niet?’ is voelbaar. Ik leef mee, ben betrokken, maar pas toen het me zelf overkwam, wist ik hoe het is om te horen dat je (borst-)kanker hebt.  

Het hele pakket

Ik had al jaren last van een fibroadenoom, een goedaardige knobbel in mijn linkerborst. Dat komt wel vaker voor, niets om je zorgen over te maken. Totdat het groeide en ik me toch zorgen begon te maken. Terecht, want het bleek borstkanker. Operatie, bestraling, chemo en hormoontherapie, ik zou het hele pakket krijgen. De operatie ging goed, de bestraling ook, maar toen moest ik aan de tamoxifen, anti-hormonale therapie. Ik heb in mijn leven depressies gehad, waarvoor ik een antidepressivum slik. Tamoxifen ging niet samen met de seroxat, waardoor ik een ander soort antidepressivum besloot te nemen. Dat omzetten naar een ander medicijn ging mis. Na de tweede chemokuur kreeg ik een forse depressie, met een forse angststoornis. Dit resulteerde er uiteindelijk in dat ik zes weken lang opgenomen moest worden op psychiatrische afdeling van het Meander.

'Het was een ongelooflijk moeilijke en ook verwarrende periode'

'Ik vond dat ik faalde'

Mijn tumor was honderd procent hormoongevoelig. Echt wel een harde indicatie voor hormoontherapie, maar zo kon het ook niet. Mijn oncoloog was heel eerlijk; hij zag het niet zitten dat ik zou starten met hormoontherapie. Ik was aan het opkrabbelen uit een zware depressie. Hij wilde me met hormoontherapie niet weer de put in helpen. Ik vond dat moeilijk. Door niet starten met de hormoontherapie én het eerder stoppen met de chemotherapie, had ik het gevoel dat ik er onvoldoende aan had gedaan om te voorkomen dat de borstkanker terugkwam. Daarnaast zag ik in mijn werk dagelijks mensen die wél alle behandelingen doorstonden. Dat dit mij niet lukte, maakte me boos op mezelf. Ik vond dat ik faalde. Het duurde een poosje voordat ik inzag dat dit op dat moment de beste keuze was. Ik ben gestopt om mezelf verwijten te maken en heb er rust in gevonden, het was op dat moment gewoon niet anders. Alle uitslagen zijn nog steeds goed, daar hou ik me aan vast. Daarbij weet je nooit of de kanker terugkomt, die garantie krijg je niet. Welke behandeling je ook hebt gehad. 

'Ik heb er nooit aan gedacht om ander werk te zoeken'

Confronterend?

Het dagelijks contact met mensen die kanker hebben, vind ik niet confronterend. In het begin wel, daarom heb ik mijn re-integratie ook op een andere afdeling gedaan. Inmiddels ben ik blij dat ik terug ben in het oncologiecentrum. Sinds september 2021 zitten we in een nieuw gebouw, alle disciplines bij elkaar. Dat is fijn, ik hoef alleen maar even naar een collega te lopen om iets te regelen. Daarnaast is het voor patiënten ook prettig. Zij hoeven niet van hot naar her. 

Onzekerheid

Het was voor mij wel even slikken, want het centrum zit op de plek waar eerst de psychiatrie zat. De afdeling waar ik die zes weken opgenomen zat. Dankzij EMDR heb ik dat een plek gegeven, dat was kennelijk nog nodig. Ik heb geen zwaar gevoel als ik naar mijn werk ga. Ik ben juist blij dat ik dat mag doen en ja, daar neem ik mijn eigen ervaring als kankerpatiënt in mee. Voor mij heeft het meerwaarde dat ik nu beter begrijp waar mensen doorheen gaan. Daardoor kan ik soms net het juiste zeggen om iemand te steunen. Ik snap ook waarom mensen reageren zoals ze reageren. De één wordt heel gesloten en de ander juist verdrietig, dat is wat zo’n heftige boodschap met je doet. Ik realiseer me nóg beter dat onzekerheid heel vervelend is. Daarom probeer ik er altijd voor te zorgen er niet te veel tijd zit tussen een scan en de uitslag. Ook al krijg je een uitslag die niet goed is, dan weet je wel waar je aan toe bent en kun je samen met je arts een plan maken. Dat geeft een beetje rust in een heel moeilijke tijd.”