Mieke
Mieke Pascal (48) liet haar borsten verkleinen, waar bij toeval borstkanker werd gevonden. Tijdens haar bestralingen had ze geen klachten en bleef ze doorwerken. Een half jaar na haar behandeling, moest ze door vermoeidheid en emotionele klachten haar tempo toch aanpassen.
“Ik werk al 32 jaar als kapper, waarvan 24 jaar zelfstandig. Na al die jaren knippen, kreeg ik last van mijn rug en nek. Ik dacht al een tijd aan een borstverkleining om deze klachten te verminderen. Vorig jaar besloot ik de stap te zetten en me te laten opereren. Alles verliep zoals gepland, er waren geen complicaties en ik kon snel naar huis. Totdat ik twee weken later een telefoontje van het ziekenhuis kreeg; de patholoog had een tumor gevonden in het weggesneden borstweefsel. Ik stond aan de grond genageld. Hier had ik totaal niet op gerekend.
Vervolgens ging het hele circus draaien. De volgende dag belde de oncoloog om een afspraak te maken. Ik had een hormoongevoelige tumor in mijn borst. Om vast te stellen of er uitzaaiingen waren, moest de poortwachtersklier worden onderzocht. Maar het borstweefsel was flink beschadigd na mijn borstverkleining, waardoor ze de poortwachtersklier niet meer konden vinden. De arts besloot daarom voor de zekerheid een heel groot gebied te bestralen. Het behandelplan bestond uit vijftien bestralingen. Een operatie was niet nodig, die had ik ten slotte al gehad.
'Je gaat als zelfstandig ondernemer toch iets verder, denk ik – ik had geen vangnet'
Ik vroeg me de hele tijd af hoe het verder moest met mijn werk. Ik wilde graag door blijven werken, maar kon dat wel? Ik besloot het te proberen. Je gaat als zelfstandig ondernemer toch iets verder, denk ik – ik had geen vangnet. Ik zag het ook als een voordeel dat ik eigen baas was, want daardoor was ik heel flexibel. Het ziekenhuis was erg behulpzaam en liet me mijn eigen tijden plannen. Ik koos ervoor om aan het eind van de middag de bestraling te doen, zodat ik ’s avonds nog aan het werk kon. Als ik in het ziekenhuis vertelde dat ik nergens last van had en een uurtje later weer bij een klant aan de deur zou staan, keken ze me verbaasd aan. Ik moest toch wel íets merken van de bestralingen? Maar op dat moment had ik geen klachten. Ik vond het daarom niet nodig om mijn werk te minderen.
Ook na de bestralingen bleef ik doorgaan in mijn normale ritme. Gewoon zoals altijd, dan was er niks aan de hand, dacht ik. Een half jaar later begonnen mijn klachten pas. Ik ben veel sneller moe, mijn accu is zo veel sneller leeg. Ik werkte altijd maar door, zonder rem. In de avonduren werken werd teveel voor me, daarom ben ik daarmee gestopt.
'Het werken heeft me zeker ook geholpen; het was een soort uitlaatklep'
Als de diagnose borstkanker gesteld wordt, krijg je ineens te horen dat je ziek bent. Maar zo voelde ik me helemaal niet. Daarom ben ik ook flink door blijven werken – ik liet het me niet aanpraten. Het werken heeft me zeker ook geholpen; het was een soort uitlaatklep. Ik hoorde veel van dit soort verhalen van mijn klanten – je kletst nou eenmaal veel als kapper. En nu kon ik ook mijn verhaal kwijt. Toch heb ik moeite gehad om alles te verwerken. Pas toen ik niet meer mocht werken vanwege het coronavirus, besefte ik me wat ik had doorgemaakt. Met de hulp van een coach probeer ik nu stappen te zetten in de verwerking van de borstkanker.
Achteraf gezien had ik meer informatie willen krijgen over de mogelijke late gevolgen van bestralingen. Als ik had geweten dat ik een jaar later nog zo moe zou zijn, had ik misschien wel voor een andere behandeling gekozen. Maar ik ben ook blij dat de borstkanker op tijd is ontdekt. Ik hoop in ieder geval dat ik nog jaren als zelfstandig ondernemer kan werken en dat mijn lichaam het toelaat. Ik haal er elke dag weer veel voldoening uit.”
Lees meer over borstkanker en werk.
Steun ons!
We steunen en inspireren vrouwen en mannen zoals jij door ervaringen van anderen te delen. Om dit te kunnen blijven doen, hebben we jouw financiële steun hard nodig!
