De Veerkracht van... Lia

Lia voelde ruim tien jaar geleden al langere tijd een bultje in haar rechter borst. Het was niks, dacht haar huisarts. Maar toen werd het bultje groter en was het uiteindelijk tóch borstkanker. “Ik werd geopereerd en twintig keer bestraald, en bleef een tijd onder controle”, vertelt ze. “En bij zo’n controle voelde ik nog iets, nu in mijn andere borst. Maar op de mammografie was niks te zien. Omdat ik er niet gerust op was, drong ik aan op een echo. Dat was maar goed ook, want het was opnieuw fout.” Het behandeltraject herhaalde zich: een operatie en bestralingen. En dan hoop je natuurlijk dat het klaar is…

Maar....

In 2024 komt de volgende klap. Lia voelt (voor haar gevoel ‘opeens’) een grote bult. Nu weer in haar rechter borst. “Bij mij gingen de alarmbellen af, maar ook nu werd er op de mammografie en de echo niets gezien. En dat was het dan. Nu, achteraf, denk ik wel eens: die uitslag had ik niet moeten accepteren. Want het voelde echt hélemaal niet goed.” Na drie maanden belt ze met de mammacare-verpleegkundige en dringt ze aan op een afspraak met de chirurg. Er volgt een MRI. En er volgt een uitslag die je niet wilt: Lia’s borstkanker is uitgezaaid. Het zijn kleine uitzaaiingen, maar ze zitten op veel plekken: lymfeklieren, botten, wervels, bekken én haar eierstokken. In oktober van 2024 start de hormoontherapie om de kanker te remmen. “Want”, zegt Lia nuchter, “beter word ik niet meer.”

Veerkracht

“Ik wilde juist ook na die uitslag vooral niet in mijn eentje thuis gaan zitten”, stelt Lia. “Dat is niet goed voor mij. Ik ben een nuchter mens, dat is de aard van dit beestje. En mijn werk – ik heb een heel leuke baan als HR-medewerker op een school – helpt mij om verder te gaan, zo goed en kwaad als het gaat. Niet dat het altijd gemakkelijk is… Ik krijg wel eens opmerkingen die ik lastig vind. Of mensen die juist doen alsof er niks aan de hand is, daar heb ik ook moeite mee gehad. Toch werkt dit voor mij het beste: de schouders eronder. Ook al heb ik soms last van bijwerkingen door de behandeling, ik wil zoveel mogelijk het heft in eigen hand nemen. Ik ga bijvoorbeeld elke dag anderhalf uur wandelen. Voor mijn gevoel is dat het enige wat ik zelf kan doen, in mijn eentje. Dat helpt mij gewoon het beste.”

'Ik wilde niet in mijn eentje thuis gaan zitten. Dat is niet goed voor mij'

De toekomst?

Ja, dat is een lastige, vindt Lia. “Hoe lang werkt deze therapie? Drie maanden, een half jaar, een jaar, vijf jaar, tien jaar? Niemand die het me kan vertellen, ook mijn oncoloog niet. Moet ik ooit aan de chemo? Geen idee… En iedere drie maanden die controles, dat geeft spanning en onzekerheid. Tuurlijk, dat vliegt me wel eens aan. Maar toch: dat probeer ik bewust te parkeren. Het helpt mij het allerbeste om zo gewoon mogelijk mijn dingen te blijven doen. Het is mijn geluk dat ik dat kan.” 

'Niemand kan vertellen hoe lang de therapie zal werken. Dat is lastig, maar ik probeer het bewust te parkeren'