'Ik trok het slechtste lot, maar ik maak dit moeilijke pad zo mooi mogelijk'

Op de vraag: ‘Hoe gaat het nu met je, Jane?’ volgt een intensief en eerlijk gesprek. Jane Kraaijvanger kreeg in 2021 de diagnose ‘hormoongevoelige borstkanker’. Maar ook daarvoor maakte zij al veel mee.  

“Mijn beste vriendin overleed in 2016 aan borstkanker. Ze was nog maar 38. Een half jaar na haar overlijden belandde ik in een scheiding… dus dat was een heftige tijd.” Toen ze zelf met borstkanker geconfronteerd werd, ging Jane het traject positief in, vertelt ze. “Ik dacht: dit ga ik gewoon doen. Ik realiseerde me eigenlijk niet dat het misschien ook wel verkeerd kon gaan. Daar wíl je ook niet aan denken, met twee jongens thuis.”  

Zelf de regie 

Jane begon informatie te zoeken en te lezen. En ze nam regie. “Na acht keer chemotherapie volgde een borstbesparende operatie. Ik koos ervoor om ook meteen mijn eierstokken weg te laten halen. Mijn moeder bleek namelijk een erfelijke aanleg te hebben, RAD 51c. En ik zelf ook.” Helaas waren er uitzaaiingen in de oksel en volgden nog bestralingen. “Een flink traject van in totaal acht maanden. Ik voelde me goed en ging weer aan het werk. Maar helaas was het niet voorbij; drie maanden na de laatste bestraling liet een petscan uitzaaiingen zien.” 

Van curatief naar palliatief 

Een nieuw traject volgde: opnieuw chemotherapie, om de uitzaaiingen te lijf te gaan. “Ik vond het wel te doen, ik kon vrij normaal leven. Ik werkte, had mijn haren nog…” Maar toen zag een oncologieverpleegkundige in het dossier HER-2 staan. Jane: “Was die uitslag ergens blijven liggen? Ik vond dat wel een schok, ineens een andere vorm van borstkanker erbij. Hoe kan dat?” Jane startte met immuuntherapie, maar de volgende schok kwam er snel achteraan: In mei 2023 bleken de uitzaaiingen niet gereageerd te hebben op de chemo. Er waren nu elf uitzaaiingen te zien. Jane: “Dan ben je dus ineens ‘palliatief’.” De behandeling werd aangepast. Jane startte in overleg met haar oncoloog met capecitabine-tabletten. “Daar ging ik heel goed op!” vertelt ze bijna enthousiast. “Ik had veel energie, ik haalde echt alles uit het leven. Ik deed allemaal leuke dingen, dingen die ik graag nog wilde doen. Ik droomde altijd van een reis naar de Noordkaap en zelfs die heb ik gemaakt. Ik durfde er bijna niet meer op te hopen dat dit nog kon, omdat ik in maart 2024 een uitzaaiing in een nekwervel bleek te hebben en in het ziekenhuis alle alarmbellen afgingen. Ik werd meteen opgenomen, kreeg een nekbrace en voelde me van het een op het andere moment volledig ‘patiënt’. Maar toen de brace er in mei af ging, ben ik wél gegaan die zomer!”  

Geen jaren meer… 

Na deze bijzondere vakantie kwam in augustus de volgende scan. En de volgende uitslag: alle uitzaaiingen waren groter geworden. “Er zat ook iets tegen mijn stembanden aan, waardoor ik eindeloos bleef hoesten, wat enorm vermoeiend was.” Ook al was dit natuurlijk slecht nieuws, ook nu nog was er een lichtpuntje, meldt Jane. “Ik had dan misschien geen jaren meer, maar ik kon wél starten met Enhertu. Dat middel kwam pas beschikbaar voor Nederlandse borstkankerpatiënten nadat Lotte ten Dam hiervoor een petitie was gestart. Wél een heel pittig traject moet ik zeggen. Tot januari van dit jaar kreeg ik dit middel en toen was er wéér een scan.”  

Naar voren kijken 

Uit die scan kwam dit keer gelukkig niet weer zo’n slecht bericht. Totdat…. Jane: “Ik kreeg vlak daarna huiduitslag. Hup, meteen weer door de molen. Echo, punctie. De uitslag viel rauw op m’n dak: ik bleek weer een andere borstkankervariant te hebben. Triple-negatief én inflammatoir (huidvariant). Die cellen zitten nu overal. Bestraling of opereren kan niet meer. Toen dacht ik: ‘Ik heb echt het slechtste lot getrokken; nu heb ik misschien nog maar een paar weken’.” Behandelingen met Trodelvy startten in februari. Na de eerste kuur was ik doodziek maar dat werd gelukkig beter. Helaas na 6 infusen (3 kuren) bleek deze chemo ook niet voldoende te werken. Inmiddels heeft ze ook last van pleuravocht in linkerlong door uitzaaiingen.  

De komende weken zijn echt heel spannend: hoe gaat een en ander zich ontwikkelen? “Nu zijn we gestart met een andere chemo, om te proberen om het proces te vertragen. Maar niet ten koste van alles; er moet wel sprake zijn van levenskwaliteit.” Ook is nogmaals (voor de 10e keer!) een biopt genomen, om te kijken of er nog een middel is dat levensverlengend kan zijn voor Jane. 

“Ik kan niet ver vooruitkijken nu en ik weet niet of het weken of maanden zullen zijn. Ik hoop echt dat ik nog wel even heb…sowieso hoop ik de zomer nog mee te maken.” 

Van dag tot dag, van week tot week 

Tegelijk ben ik realistisch. Ik heb alle leuke dingen gedaan die ik wilde doen. Natuurlijk wil ik mijn jongens niet loslaten; ze zijn 13 en 15. Ik ga wat dat betreft samen met hen door een rouwproces heen. Maar ik heb alles gedaan wat ik kon doen om alles goed te regelen. Daar heb ik geweldige hulp bij gehad, vanuit Fiks-begeleiding. Dit is een particulier initiatief van Laura. Zij helpt mij én de kinderen, op allerlei manieren. Nu, maar ook als ik er niet meer ben. Ik zou iedereen een Laura gunnen! 

Hoe het verder gaat? Vooruitkijken en plannen maken is nu heel lastig; ik weet niet wat het gaat worden. Het is afwachten. Ik leef van dag tot dag en van week tot week. Ik accepteer het niet, maar ik heb het aanvaard.”