Natascha: "Ik ga met frisse blik vooruit"

Natascha (46) hoorde in januari 2024 een diagnose die je niet wílt horen: hormonale borstkanker, met uitzaaiingen in lymfeklieren en hals. Als alleenstaande moeder kwam dat nog extra binnen. “Ik heb twee zonen, van 12 en 14. Doodgaan? Nee, dat kan dus niet. Dát dacht ik, toen ik het woord kanker hoorde…”.

Natascha woont samen met haar zoontjes van 12 en 14 in Zwaag. “Ik ben alleenstaand moeder, met gelukkig een goed co-ouderschap en contact met mijn ex. Maar om alleen met de kinderen te wonen was soms best zwaar. Ik leerde goed luisteren naar mijn lijf. Ik moest wel. Goed voor mezelf zorgen.”

Kanker en kinderen... dat gaat niet samen

“Toen ik onder de douche voelde dat mijn linkerborst veel harder was dan mijn rechter borst, dacht ik zelf aan een ontsteking. Ik had niet echt een idee van kenmerken die op borstkanker kunnen wijzen, maar ik ging er wel mee naar de huisarts.” Natascha’s huisarts verwees haar naar het ziekenhuis, voor snel uitsluitsel. Ze kreeg een mammografie en een echo en de arts gaf aan dat ze ook een biopsie wilde doen. “Is het geen cyste of een ontsteking? vroeg ik. Maar ze zei: ‘Ik heb terechte zorg voor kanker’.” 

Natascha noemt zichzelf ‘behoorlijk nuchter’, maar déze boodschap bracht haar in paniek. “Noem me naïef, maar ik had niet aan kanker gedacht. Het kwam niet voor in mijn omgeving of in mijn hoofd. Ik was dus ook alleen naar het ziekenhuis gegaan. Maar nu ervaarde ik dat de wereld onder mijn voeten wegzakte. Want… kanker … dat gaat niet samen met kinderen.”

Kennismaking met oncologie

Natascha belde in paniek haar goede vriendin Maaike, die haar hielp om dat eerste gesprek te voeren. De eerste kennismaking met de afdeling oncologie. “Ik vuurde als een raket vragen af op de casemanager. Die bleef lief en kalm, ze beantwoordde al mijn vragen tot ik weer een beetje rustiger was. Maar daarna ben ik nooit meer alleen naar het ziekenhuis gegaan.” Natascha besloot alle gesprekken die ze in het ziekenhuis had op te nemen, zodat ze ze later thuis kon terugluisteren. “Steeds vroeg ik weer: ‘wanneer begint nu de behandeling? Want ik voelde dat er direct iets in mijn lichaam moest om de kanker te bestrijden. Ik was er klaar voor en vol strijdlust.”

De behandelingen

Al na twee weken startte de chemotherapie: vier zware AC-kuren om de week. Na de tweede kuur al verloor Natascha haar haar. Met een goede vriendin en haar zoons ging ze naar de kapper en liet het afscheren. “Ik vond dat wel spannend, maar het was een goede keuze om de kinderen mee te laten gaan. Ze raakten snel gewend aan mijn kale kop.”

Na de AC-kuren volgden nog twaalf kuren Paclitaxel, elke week één. Al met al liep het best oké, aldus Natascha. “Ik bleef stap voor stap aan de kinderen uitleggen wat er ging gebeuren. Ik was open en eerlijk, maar probeerde het geen donkere wolk boven hun hoofd te laten zijn. Hun leven gaat ook gewoon door. En net als hun moeder zijn ook zij behoorlijk nuchter.”

Steeds weer opkrabbelen

Na de chemotherapie volgde een huidbesparende borstamputatie. Dan wordt ook duidelijk dat er triple-negative cellen in het borstweefsel zitten. Daarom zijn alleen de 15 bestralingen die volgen niet voldoende. “Ik startte met anti-hormoontherapie en kreeg als toetje nog 784 chemopillen; voor een half jaar.  Maar… we gingen ervoor, deze genezende behandeling. Let’s go!” 

In de zomer van 2025 ging Natascha opnieuw het ziekenhuis in voor haar borstreconstructie. “Alles is voorbij gekomen: van overwinning tot diepste dal. Lichamelijke én mentale uitdagingen. Maar ik heb gemerkt dat het me steeds weer lukte om op te krabbelen. Ik keek van mezelf op.” 

Gelukkig hoefde Natascha het niet allemaal alleen te doen. “Met een rijk vangnet van de meest lieve vrienden en familie om me heen, kwam ik niets tekort. Eten werd in overvloed verzorgd. Planningen werden gemaakt, er stond altijd iemand voor de deur om me op te halen voor een ziekenhuisbezoek. Ook voor een wandeling, lunch of gewoon even eruit werd ik opgehaald. M’n werk liet me met rust. De jongens werden opgehaald voor voetbal. Ik kon me volledig storten op de behandelingen en deze zo goed mogelijk proberen door te komen. Achteraf denk ik dan ook vaak, mwah het viel wel mee…toch?”

Natascha blééf bewegen, al was het soms maar een rondje om de bank en liep ze de trap soms in etappes. “Ik moest wel… ik had geen partner in huis die me de trap opdroeg”, vertelt ze. 

Verwerken en bezinnen

Natascha’s vrienden en familie waren in rep en roer; geschrokken, verdrietig, angstig. “Iedereen wilde graag op de hoogte blijven. Daarom begon ik een privé-account op Instagram, onder de naam Toska-nkr. Tosca – zo noemt mijn moeder me vaak – met de K van kanker. Het woord anker zit er ook in. Dat staat voor houvast en veiligheid en is het symbool van hoop en vertrouwen. Daar kon ik wel een goeie dosis van gebruiken. Ik begon te schrijven. Werkte de opgenomen gesprekken met de arts uit op de computer om vervolgens verslag te doen op mijn kankeraccount. Schrijven werd een moment van bezinning. Het was emotioneel, de woorden kwamen binnen. Het maakte me zo verdrietig en boos. Na een paar goede huilbuien was het eruit en kon ik weer strijdlustig verder. Het hielp met verwerken. En nog steeds. Als ik teruglees besef ik dat het helemaal niet meeviel. Dus bleef ik schrijven, om niet te vergeten. Met een chemobrein wordt een beetje knap denkwerk een ver-van-je-bedshow.”

Een veilige plek voor je gedachten

Toch zocht Natascha naar iets anders. “Het was een soort chaos in mijn hoofd en op mijn computer werd het ook een rommeltje. Ik wilde een dagboek om in te schrijven. Voor mij is een dagboek een veilige plek voor al je gedachten.  Het is van jou. Een moment voor jezelf, om de chaos in je hoofd te ordenen. Om je gevoelens en gedachten vrij te uiten. En om niet te vergeten. Maar wat ik wilde bestond niet, dus maakte ik er zelf één. Elk moment van energie werkte ik eraan. Het werd een project waarin ik me in vast kon bijten. En dat dagboek is er nu gewoon: een fantastisch mooi dagboek, waarmee ik andere mensen in tijden van kanker kan helpen. Het blijft bitterzoet maar ik voel me wel een beetje trots.”

Op 23 november 2025 werd Natascha’s dagboek gelanceerd. Dat werd geregeld door haar  lotvriendinnen. “Tijdens de lancering nam ik symbolisch afscheid van een zware periode en proostte ik samen met mijn ‘leger’ op de toekomst. Een dikke streep onder de afgelopen tijd. Ik ga met frisse blik vooruit!”

Het mooi vormgegeven dagboek van Natascha (hardcover) is in verschillende kleuren te bestellen via haar website: Home - Toska-nkr. De prijs is € 24,95.