Neuropathie, een dagje meelopen met mijn handen

Anja Veens (61) kreeg 10 jaar geleden borstkanker. Door alle behandelingen loopt ze al jaren rond met zenuwpijn in haar handen en voeten. Wat dat precies met zich meebrengt lees je in haar blog hieronder.

“Ongeveer 10 jaar geleden bleek ik borstkanker te hebben. Een borstsparende operatie met schildwachtprocedure (litteken in de oksel), 23 bestralingen op borst en oksel, chemo en 7,5 jaar hormoontherapie verder heb ik last van neuropathie in mijn handen en voeten en deze wordt eerder erger dan minder met de jaren.

Onder de warme douche worden mijn handen langzaam wakker, ik beweeg wat met mijn vingers en draai rondjes met mijn polsen om het gevoel te activeren. Daarna tandenpoetsen, aankleden en mijn gezicht opzetten, de wenkbrauwen en ooglijntjes komen redelijk op hun plek terecht met een enkele uitschieter die ik laat zitten. Bijwerken maakt het erger, mijn kekke bril en oorbellen verdoezelen veel.

Bij het ontbijt heb ik een kleine overwinning, de pilletjes komen uit hun stripjes rechtstreeks in mijn hand terecht, geen gezoek, ik kan gaan zitten aan de keukentafel met een mok warme thee in mijn handen en zie het langzaam licht worden. Ik pak de rugzak en stop daar mijn laptop, toetsenbord, ergonomische muis en lunch in.

Vandaag heb ik een buitendienst ochtend. Mijn korte uitleg tijden het installeren is dat het kleine toetsenbord en de touchpad mij dingen laat schrijven en doen die ik niet wil, vandaar deze kleine verhuizing. De cappuccino is heerlijk, gelukkig heeft bijna iedereen de kleine cupjes koffiemelk in de ban gedaan. Geen gepruts meer, met als resultaat de rest van de dag de sjaal zo omdoen dat de vlekken niet te zien zijn. Ik dwaal door de parkeergarage en hoop dat ik nog zo’n beetje weet waar de auto staat.

'Ik leg de naaimachine plat op tafel omdat dit de beste methode is om met een beperkt aantal pogingen de draad in de naald te krijgen'

Na rijp innerlijk beraad, ben ik overstag gegaan, zoals ik aan mijn oncoloog heb uitgelegd, een diepte investering met mijn chemobrein. Ik gebruik de parkeerapp. Gewoon om die boze blikken van claxonerende automobilisten in de rij achter me te vermijden, als alweer het parkeerkaartje uit mijn vingers geglipt is en ik de pech heb dat een windvlaag hem onder mijn auto geblazen heeft. Geen charmant gezicht, een vrouw die onder de auto moet kruipen.

Een heerlijk middagje thuis, dochterlief zal gaan koken, dus nog even tijd en energie om te werken aan mijn project prinsessenjurk. Ik leg de naaimachine plat op tafel omdat dit de beste methode is om met een beperkt aantal pogingen de draad in de naald te krijgen. Dochterlief kijkt en zegt: 'Je wilt zeker een lepel' en legt de eetstokjes weer in de keukenlade.

Ik kruip lekker op de bank met dekentje, thee en de telefoon. Even ontspannen, Voor een moderne, alleengaande vrouw is dat Tinder. Met een babbelende televisie op de achtergrond ga ik aan de slag. Met de beweging van een vinger ‘ja’ of ‘nee’ zeggen, daar schijn je een endorfinekick van te krijgen. Alleen swipen gaat niet, ik voel het niet, dus er gebeurt niets. En nee; de laptop met muis is geen vervanging, scrollen is niet leuk. Daarom zap ik maar wat en zak tevreden achterover in de kussens van de bank met de warme mok thee in mijn handen. Deze dag is bijna voorbij. Het was een goede dag.”

Meer informatie

Wil je meer weten over neuropathie of andere late gevolgen door borstkanker(behandeling)? Lees hier verder.