Ana
Toen Ana Ciupuliga (35) voor de tweede keer borstkanker kreeg, haalde haar dat onderuit. Wat moest ze zeggen, voelen en denken? Elke dag wandelen, mediteren, tekenen, muziek maken én de liefde van de mensen om haar heen, sleepten haar er doorheen.
“De dag nadat mijn zus in Roemenië beviel van mijn nichtje, hoorde ik dat ik voor de tweede keer borstkanker had. Ik was heel blij dat mijn zus een gezonde baby op de wereld had gezet, maar ook verdrietig dat ik opnieuw ziek was. Het was precies zoals het leven is; goede en slechte dingen, angst en vreugde, liggen dichtbij elkaar. Begin 2018 kreeg ik voor de eerste keer te horen dat ik borstkanker had. Ik voelde twee kleine bobbeltjes en had totaal niet het gevoel dat het kanker zou kunnen zijn, maar voor zekerheid ging ik toch naar de dokter.
Ik was jong, borstkanker komt veel vaker voor bij vrouwen na de overgang. Ik had geen enkele reden om aan te nemen dat ik het zou hebben. Dat het toch foute boel was, haalde me onderuit. Wat moest ik zeggen, voelen, denken? Ik was totaal sprakeloos. Ik ging in de medische rollercoaster. De poortwachtersklier was schoon, dat was fijn. Een borstamputatie met directe reconstructie met een implantaat was de vervolgstap. Doordat ik er zo vroeg bij was, waren geen andere behandelingen nodig. Ik knapte op en was al snel weer fulltime aan het werk. Bijna alsof er niets was gebeurd.
'Behandelingen hebben vaak een groot effect op je leven, soms langdurig. Daarom wilde ik weloverwogen een besluit nemen. Mijn oncoloog zat daar niet zo op te wachten'
Nog geen anderhalf jaar nadat ik voor de eerste keer de diagnose kreeg, voelde ik in juni vorig jaar opnieuw een kleine knobbel aan de rand van de prothese. Weer was ik op tijd. Er stond me dit keer een vol programma te wachten: chemotherapie, operatie, bestralingen en anti-hormonale therapie. Ik wilde álles weten over verschillende behandelopties en mogelijkheden om de bijwerkingen te verminderen. Ik ben iemand die wetenschappelijke artikelen leest en de regie wil houden. Behandelingen hebben vaak een groot effect op je leven, soms langdurig. Daarom wilde ik weloverwogen een besluit nemen. Mijn oncoloog zat daar niet zo op te wachten. Hij gaf bijna geen informatie en wilde dat ik deed wat hij zei. Dat maakte me boos en angstig. Voor mij is een arts een adviseur, iemand met wie je verschillende behandelmogelijkheden bespreekt. Die rol wilde hij niet op zich nemen. We waren een slechte match, hij en ik. Daarom zocht ik midden in de chemo’s een andere oncoloog. Daarna vond ik rust. Mijn advies: Voel je je niet prettig bij je arts? Ga dan naar een andere. Dat kan gewoon. Vertrouwen in mensen en de behandeling is net zo belangrijk als de behandeling zelf.
Ik was heel bang voor alle gevolgen van de chemotherapie. Inmiddels weet ik dat de angst van het onbekende dingen soms erger maakt dan ze zijn. Ik sta heel positief in het leven en leerde in deze moeilijke tijd mijn kracht beter kennen. Ik liet mijn haar kort knippen en een haarstuk van eigen haar maken. Daardoor was het verlies van mijn lange mooie krullen beter te verdragen. En ik leerde dat ik mooi ben, met en zonder haar. Wat mij hielp was voor mezelf vaak te herhalen dat ik kankervrij ben. Dit deed ik tijdens meditaties. Het gaf me de moed en de hoop dat het goed zou komen.
'Terugkijkend ben ik trots op hoe ik het heb gedaan; het maken van keuzes voor behandeling, alles doorstaan en mezelf redden'
De chemo was zwaar, vooral het eerste deel. In het begin voelde ik me echt een zombie. Ik dwong mezelf elke dag te wandelen, maar moest me soms echt naar buiten slepen. Mijn hele lichaam deed pijn. Toch ging ik, zonder een dag over te slaan. Uiteindelijk heeft de chemotherapie heel goed gewerkt. Op de MRI was niks meer te zien. Ik kreeg een operatie, waarin meteen mijn implantaat weg is gehaald. Ik was er niet blij mee. Het zat te hoog en ik voelde het bij elke beweging. Het grootste nieuws kwam enkele weken later: er waren geen kankercellen meer gevonden. Dat betekende ook dat ik mijn lymfeklieren kon houden. Ik heb daarna nog bestralingen gehad, maar het moeilijkste lag achter me.
Terugkijkend ben ik trots op hoe ik het heb gedaan; het maken van keuzes voor behandeling, alles doorstaan en mezelf redden. Mijn vriend woont in Frankrijk en mijn familie in Roemenië, waardoor ik grotendeels voor mezelf moest zorgen. Dat is heel goed gegaan. Op dit moment heb ik veel klachten door de anti-hormonale therapie; ik slaap slecht en heb last van mijn gewrichten en van opvliegers. Ik hoop echt dat het beter wordt.
Als uitlaatklep ben ik wekelijks creatief bezig: ik teken, schrijf en maak liedjes over mijn ervaringen. De tekening bij dit verhaal heb ik ‘Path to wisdom’ genoemd. Het gaat over de weg die ik heb afgelegd. Het was lang niet altijd fijn en kanker hebben is echt rot, maar ik hou van de vrouw die ik daardoor ben geworden; wijzer, liever voor mezelf en meer in contact met wie ik ben en wat ik nodig heb. Ik heb een fijn leven, met mijn vriend, mijn familie, allerlei lieve mensen die me hebben gesteund en geholpen en mijn twee katten. Het is oké. Het leven is mooi.”
Steun ons!
We steunen en inspireren vrouwen en mannen zoals jij door ervaringen van anderen te delen. Om dit te kunnen blijven doen, hebben we jouw financiële steun hard nodig!
