Femke
Femke Riel (44) kreeg in 2016 de diagnose borstkanker. Even stond haar leven compleet op zijn kop. Totdat ze Hester ontmoette, een sprankelende vrouw die positief in het leven stond. Dankzij dit contact met een gelijkgestemde heeft Femke alles kunnen verwerken. Om andere kankerpatiënten met elkaar in contact te brengen, richtte ze Stichting Buddyhuis op.
“Twee dagen voor kerst vond ik een knobbeltje in mijn borst. Ik schrok en wilde het even aankijken, maar volgens mijn man Maarten kon de onzekerheid beter vóór de feestdagen uit mijn hoofd. Daarom zat ik de volgende dag al bij de huisarts. Eigenlijk nietsvermoedend; ik was druk met de boodschappen die gedaan moesten worden voor het kerstdiner. De huisarts voelde ook iets verdachts en verwees mij door naar het ziekenhuis. Daar kreeg ik een mammografie en echo. Het lab was dicht in verband met de feestdagen, maar de radioloog was ervaren genoeg om te vertellen dat de foto’s er niet goed uitzagen. Toen hij ook een afspraak voor een MRI-scan wilde inplannen, wisten we het meteen: Dit was niet goed.
Onderweg naar huis kon ik alleen maar nadenken over hoe nu verder. Het kerstdiner stond voor de deur met familie en vrienden. Dat verliep heel anders dan verwacht; we hebben rauwe humor gehad, maar ook de enorme traan. Ik voelde misselijkheid van angst opkomen. Zit ik hier volgend jaar nog wel? De uiteenlopende gedachten kleurden het weekend. Als ik erop terugkijk, heeft het ons ook veel gebracht. We zijn een soort van rouw in gegaan. Hierdoor hadden we een stukje verwerking al gehad voordat ik aan de behandelingen begon.
'Er kwam een stralende vrouw de wachtruimte binnen. Dat was het moment dat ik besefte; Je kan dus ziek zijn en toch middenin het leven blijven staan!'
Vier dagen na het onderzoek kregen we de uitslag. Het bleek inderdaad foute boel te zijn en er was ook een tweede tumor gevonden. De MRI-scan vond voor oud en nieuw nog plaats. Er gingen dus wéér vier stressvolle dagen voorbij totdat we in de wachtkamer van het ziekenhuis op de uitslag zaten te wachten. De setting van zo’n wachtruimte vind ik altijd heel bizar. Het is er aan de ene kant enorm stil vanwege de spanning, maar je weet ook dat er chaos in ieders hoofd zit. Het is bijna surrealistisch. In die setting zat ik samen met Maarten te wachten, toen we ineens vanuit de verte vrolijke stemmen en voetstappen hoorden. Daar kwam een stralende vrouw de wachtruimte binnen. Ze had een mutsje op, waardoor ik wist dat zij ook kanker had. Dat was het moment dat ik besefte; Je kan dus ziek zijn en toch middenin het leven blijven staan!
Diezelfde dag vertelde ik aan mijn chirurg Annemiek dat ik ook op zo’n manier door deze fase van mijn leven wilde komen. Toen ik later in gesprek was met de verpleegkundige, stak Annemiek haar hoofd om de hoek om te vertellen dat Hester, de dame waarover ik sprak, mij graag een hart onder de riem wilde steken. Of ik daar voor open stond. Ja, natuurlijk! We gingen in een kamer zitten met een kopje koffie en hebben daar een uur met elkaar gepraat. Eigenlijk is dat een van de weinige keren in mijn ziekteproces geweest dat we elkaar gezien hebben. We hadden vooral contact via WhatsApp. Dat was voor mij een heel geruststellend gevoel. Dat als er iets was, ik even een appje kon sturen.
Na de chemotherapie en operatie zei ik tegen Annemiek dat ik er ook graag voor anderen wilde zijn. Het ziekenhuis belde mij later op, omdat ze hadden gehoord dat er buddy’s aan elkaar werden gekoppeld. En de vraag of ik daarbij kon helpen. Ik heb hier met Hester en Annemiek veel over gesproken. We wilden graag nog meer vrouwen op deze manier helpen. Daarom vertelden we in 2018 tijdens een verwendag in het St. Antonius Ziekenhuis over de meerwaarde van buddy’s. Toen een jaar later bleek dat 150 vrouwen zich als buddy hadden aangemeld, besloten we er iets officieels van te maken. Zo is Stichting Buddyhuis ontstaan.
'Het mooie van contact met gelijkgestemden vind ik dat het voor iedereen anders is. Het is er in heel veel verschillende vormen, soorten en maten'
Ik ben inmiddels drie jaar verder na mijn diagnose en het Buddyhuis is een serieuze organisatie aan het worden. Als ik heel eerlijk ben is het nog steeds mijn fulltime verwerkingsproces. Ik kan ongelimiteerd praten over wat er gebeurd is. Het hebben van kanker heeft mijn leven veranderd. Die verandering hoeft niet per se slecht te zijn. Natuurlijk wil ik nooit dat het terugkomt, maar ik ben er wel een rijker mens van geworden. Deze ervaring, met moeilijke maar ook zeker met hele positieve momenten, is een deel van mijn zijn geworden.
Het mooie van contact met gelijkgestemden vind ik dat het voor iedereen anders is. Het is er in heel veel verschillende vormen, soorten en maten. Bij mij werkte het digitale contact heel goed. Ik had helemaal geen behoefte om met iemand koffie te drinken of naar een groep te gaan. Mijn contact bestond uit appjes sturen en het gevoel hebben dat als het nodig was er niet alleen iemand bereikbaar was, maar ook beschikbaar. Ik zou het heel fijn vinden als iedereen deze vorm van psychosociale hulp kan krijgen. Iedereen kan en mag contact op zijn of haar eigen manier invullen. Alleen als je dat doet is het van toegevoegde waarde, want dan blijf je bij jezelf. Dat is ook hoe we het doen bij het Buddyhuis. Mijn uiteindelijke droom is dan ook dat deze vorm van hulp voor iedere kankerpatiënt in heel Nederland beschikbaar is.”
Stichting Buddyhuis organiseert verschillende ontmoetingen in het St. Antonius Ziekenhuis, zoals wandelgroepen en wekelijkse inloopochtenden. Door de komst van corona was dit niet meer mogelijk, terwijl de vragen maar binnen bleven komen. Daarom hebben ze sinds kort digitale mogelijkheden. Dit maakt het mogelijk om ook activiteiten te ontwikkelen voor patiënten van buiten het St. Antonius Ziekenhuis. Wil jij in contact komen met een buddy? Of jezelf aanmelden? Kijk op www.buddyhuis.nl voor meer informatie.
Steun ons!
We steunen en inspireren mensen zoals jij door ervaringen van anderen te delen. Om dit te kunnen blijven doen, hebben we jouw financiële steun hard nodig!
