Marian
Marian van Tussenbroek-van Dijk (60) moest haar immunotherapie met Herceptin noodgedwongen stoppen, omdat haar hart de behandeling niet aan kon. “De pompfunctie van mijn hart was nog maar 21 procent.”
“Op een zondagavond in april 2014 kwam ik tijdens het omkleden met mijn hand langs mijn borst en voelde iets wat er eerst niet zat. Ik schrok me wezenloos. Ik deed eigenlijk nooit aan zelfonderzoek, ik ging trouw naar het bevolkingsonderzoek en waande mezelf veilig. De volgende dag had de huisarts nog hoop dat het een cyste was, maar na onderzoek in het ziekenhuis bleek het toch foute boel. Al snel werd duidelijk dat ik het hele pretpakket aan behandelingen moest gaan krijgen: chemo, immuuntherapie, hormoontherapie, een borstsparende operatie en bestralingen.
'Mijn hart kon het niet meer aan'
Ik begon mijn behandeling met chemotherapie en immunotherapie. Dat was volgens mijn arts het meest verstandig. Ik wilde zelf zo snel mogelijk van de tumor af, waardoor ik het liefst eerst geopereerd wilde worden, maar ik ging mee in wat de arts aanraadde. Naast vier chemo A/C kuren kreeg ik aanvullend negen kuren met Taxol en Herceptin. Dit hadden er eigenlijk twaalf moeten zijn maar na de negende kuur moest ik noodgedwongen stoppen. Mijn hart kon het niet meer aan. Ik was al weken benauwd en de artsen dachten eerst aan problemen in mijn longen. Helaas werd pas later ontdekt dat de pompfunctie van mijn hart nog maar 21 procent was. Ik moest met spoed naar het ziekenhuis waar ik twee en een halve week moest blijven.
Jammer genoeg kon door mijn hartproblemen de borstsparende operatie niet doorgaan. Met veel medicijnen is de pompfunctie enigszins opgekrikt, zodat de operatie een maand later alsnog kon plaatsvinden. Ik was ook nog nooit eerder geopereerd, wat me al angstig maakte. Dat de pompfunctie van mijn hart maar net voldoende was, maakte me helemaal bang. Ik bereidde me erop voor dat ik niet wakker zou worden uit de operatie. Gelukkig had ik een heel fijne chirurg en anesthesist die me geruststelden.
Het hele traject is mij zwaar tegen gevallen en nog altijd ondervind ik de gevolgen. Ik ben nu hartpatiënt en slik daar dagelijks medicijnen voor. Hier kom ik waarschijnlijk ook niet meer vanaf. Die medicatie zorgt er onder meer voor dat het teveel aan vocht wordt afgevoerd. Dat betekent dat ik na het innemen ongeveer drie uur lang heel erg vaak naar de wc moet, waardoor ik aan huis gekluisterd ben. Ik moet hier veel rekening mee houden in het plannen van mijn dag. Ook is mijn geheugen niet meer wat het geweest is en kan ik me moeilijk concentreren. Door al de gevolgen van mijn behandeling ben ik deels afgekeurd voor werk.
'Het is zo belangrijk om goed op te letten. Jij kent je lichaam als geen ander en merkt veranderingen van je borsten het best op'
Omdat mijn hoofd vol zat, ben ik alles van mij af gaan schrijven. Dit heeft geresulteerd in mijn boekje ‘Een marathon zonder training’. Dit bleek de beste therapie voor mij te zijn. Een arts in het ziekenhuis vond het gehele borstkankertraject een marathon zonder training, vandaar de titel. Ik vond dit zo treffend verwoord door deze man dat ik hem wel een zoen had kunnen geven als ik hem niet alleen telefonisch had gesproken. Hij begreep het helemaal!
“Door dit alles ben ik het nut van zelfonderzoek gaan inzien. Het bevolkingsonderzoek is echt een momentopname. Toen ik een knobbeltje ontdekte zat ik precies tussen twee afspraken in. Het is zo belangrijk om goed op te letten. Je kent zelf je lichaam als geen ander en merkt veranderingen van je borsten het best op. Wat mij is overkomen, kan iedereen gebeuren.”
Lees meer over late gevolgen na borstkanker zoals hartfalen.
Steun ons!
We steunen en inspireren vrouwen en mannen zoals jij door ervaringen van anderen te delen. Om dit te kunnen blijven doen, hebben we jouw financiële steun hard nodig!
