Alles uit het leven halen

Jessica kreeg op haar 32e borstkanker. Door erover te schrijven, verwerkt ze haar ervaringen. Lees hier haar blog.

Ik wil je met deze blog graag een kijkje in mijn leven geven. Door te schrijven verwerk ik alles steeds beter en hoop ik mensen te kunnen inspireren. Want ik ben immers niet de enige.

In januari 2018, deze dag staat nog heel dichtbij, moest ik naar het ziekenhuis. Het antwoord wist ik al toen ik op 24 december een knobbel ontdekte, niet groter dan een kleine knikker. Ik ken mijn eigen lijf als de beste. Gelukkig wist mijn huisarts dat ook en dus was er binnen een week een doorverwijzing.

Ja, ik was op van de zenuwen! Prikkelbaar, nerveus en ik had geen idee wat er allemaal moest gebeuren. Ziekenhuizen waren mij helaas niet onbekend. De arts vroeg naar mijn verhaal en klachten. Wat ik ontdekt had als knikker voelde intussen toch meer als een bonk, die ook nog eens hard en gevoelig was.

Dóór naar de afdeling radiologie voor de mammafoto's en misschien een echo. Hier hebben we allemaal wel eens verhalen over gehoord. En nee, het is ab-so-luut geen pretje. Misschien ligt het aan de cupmaat, geen idee. Ik hoop dat we hier in de toekomst ooit een andere oplossing voor hebben.

Daarna naar de echo, want gezien mijn leeftijd (toen 32) was zo'n foto niet gegarandeerd. 

Op de echo was wel iets te zien, maar niks om mij zorgen over te maken. Ik dacht ‘oké top’, maar het voelde ook raar.

Terug naar de arts, die ik vertelde hoe alles is gegaan en wat de radioloog zei. De arts was gelijk daadkrachtig en zei: “Dat was niet op de plek die wij bedoelen! Dit klopt niet.”

Dus weer terug naar radiologie voor een echo. De radioloog vertelde me precies hoe en wat. Hij was heel vriendelijk en begreep mij. Helaas moest hij ook een punctie nemen, geen aangenaam gevoel. Deze uitslag werd naar het lab gestuurd en op kweek gezet. Dit duurde even, uiteraard. En direct werd de agenda vol gepland, de mallemolen in: MRI , radiologie, bloedprikken, terug naar de arts… Uitslag: Triple negatief graad 3.

De behandelingen hebben 1,5 jaar geduurd. Ik ben wel eerder gestopt met de chemo, omdat de tumor weer ging groeien. Ze gooiden het plan om en het werd toch een amputatie. Later heb ik een reconstructie gehad met eigen weefsel, door middel van een DIEP-flap. 

En vandaag de dag, ruim 5 jaar na diagnose ben ik toch wel heel trots dat ik er nog mag zijn op deze wereld.

Mijn motto: Geniet van het leven en haal eruit wat erin zit!