Het verhaal van Brigitte

Brigitte heeft het afgelopen jaar persoonlijk ervaren: elke borst is uniek. “Mijn borst heeft er van binnen en buiten zeven keer anders uitgezien én anders gevoeld."

Haar jaarlijkse mammografie was het startpunt van die zeven keer. “In mijn linkerborst waren bij elkaar geclusterd kalkspatjes te zien”, vertelt Brigitte. “Dus de volgende stap was dat er een biopt genomen moest worden.” Helaas was de uitslag niet goed; Brigitte kreeg te horen dat het bij haar om DCIS graad 3 ging. Ze had geen andere keuze dan een borstamputatie.

Grote fout! 

In gesprek met de plastisch chirurg, Brigitte wilde na haar amputatie wel graag weer een borst, zou er na de amputatie een tissue-expander geplaatst worden. Dit is een lege prothese, die langzaam gevuld wordt. “Ik heb een aandoening aan mijn bindweefsel, en dit zou de beste manier zijn om het litteken te laten herstellen”, legt Brigitte uit. “Ze hadden me gewaarschuwd dat mijn borst wel vrij plat zou zijn en ik kreeg het advies om na de operatie niet alleen te kijken naar het resultaat. Maar toen de verpleegster de wond controleerde en vroeg of ik het wilde zien, zei ik toch ‘ja’. Dat was een grote fout! Ik schrok heel erg van wat ik zag en was verdrietig en overstuur. Ik voelde me zo naar, zo mismaakt, zo niet meer mijzelf. Ik had echt moeten wachten tot mijn man er bij was….”

Maar nu wordt het beter 

“Ik probeerde mezelf voor ogen te houden: ‘dit is het startpunt, vanaf nu wordt het alleen maar beter’, maar het liep anders. Bijna twee weken na mijn amputatie kreeg ik slecht nieuws: er was in het weggehaalde weefsel een tumor gevonden. Tevens er zat een uitzaaiing in de poortwachtersklier in mijn oksel. Daarnaast was mijn borst ook nog groot, paars en pijnlijk. Het bleek een nabloeding. Tijd om het slechte nieuws te verwerken was er niet, de volgende ochtend werd ik opnieuw geopereerd. Omdat ik misschien nog bestraald moest worden, werd geadviseerd om gelijk de tissue expander te vervangen en de definitieve prothese te plaatsen. Want door bestraling beschadigt de huid en dan is het plaatsen van een prothese misschien niet meer goed mogelijk.” 

Een gehavende borst  

Brigitte had haar les wel geleerd; na de operatie keek ze niet alleen naar het resultaat, maar deed dit samen met haar man. “Ik vond het nog steeds moeilijk. De arts had me vooraf duidelijk verteld dat het een jaar duurt voordat je écht weet hoe het eruit ziet, maar toch zag ik een gehavende borst. In het begin kón ik gewoon niet in de spiegel kijken, ik raakte overstuur. Als ik ging douchen, hing ik een handdoek over de spiegel.” 

Geen vriend 

"Gelukkig waren er na deze operatie niet zoveel complicaties. En toch… die protheseborst werd nooit mijn vriend. De drain bleef er extra lang in, om herhaling te voorkomen. Mijn borst bleef een lange tijd vol met bloeduitstortingen. Jammer genoeg was mijn tepel afgestorven. Bij de amputatie was die juist bewaard. Mijn borst bleef pijnlijk en voelde niet als ‘deel van mij’. Ik kon er niet aan wennen. Dit raakte allemaal wat op de achtergrond door de verdere behandelingen. Door de tumor en de uitzaaiing in de oksel moest ik starten met chemotherapie en immuuntherapie. Ik had veel last van bijwerkingen waardoor de problemen met mijn borst naar de achtergrond ging."

Het Kreng  

Na de chemotherapie ging Brigitte voor een nacontrole naar de plastisch chirurg. Nog steeds had ze pijn aan haar borst, hij voelde heel strak. “Ik noemde hem Het Kreng”, zegt ze. Dat zegt misschien wel genoeg. De plastisch chirurg zag dat er veel vocht in de borst zat. Dat werd weggehaald, maar het kwam heel snel weer terug. Het bleek een bacterie, die niet eenvoudig te behandelen was. “Antibiotica hielp niet. Op één plek werd de huid zo dun, dat de prothese er doorheen zou kunnen komen. Een doodeng idee. Opnieuw was er geen keus: de prothese moest eruit.” Uiteindelijk moest dat met spoed gebeuren. Al vóór de operatiedatum voelde Brigitte een druppel over haar buik lopen: er kwam vocht uit haar borst. “Onder plaatselijke verdoving werd, notabene op mijn verjaardag, de prothese verwijderd. De pijn was direct een stuk minder, dat was fijn. Ik vond het erg confronterend om met die platte borst naar huis te gaan! Gelukkig vingen mijn man, moeder en dochters me op."

Mensonterend

Er breekt een tijd aan waar Brigitte niet graag aan terug denkt. “Er bleef maar vocht uit mijn borst komen. Zelfs met absorberend verband eronder had ik geregeld een nat shirt. Ik moest er steeds rekening mee houden: extra verband, een schone bh en t-shirt mee. De prothese van stof, die ik intussen gebruikte, werd vaak vochtig. Echt niet handig!”

Uiteindelijk werd het vocht minder. In de huid ontstonden diepe plooien. Brigitte: “Dat was heel lastig schoon houden, ik vond het stinken! Dat vond ik echt mensonterend; ik vond hoe mijn borst eruit zag minder erg dan de geur. Als de bacterie echt weg zou zijn, wist ik, zou ik  kiezen voor een diep lap reconstructie. Best spannend… nog een grotere operatie. Er was een wachtlijst van 6 tot 8 maanden. Intussen besloot ik om een uitwendige siliconenprothese te nemen. De eerste keer dat ik de prothese in mijn bh kreeg… dat moment vergeet ik niet meer. Eindelijk zag ik er weer ‘een beetje normaal’ uit. Dat deed veel voor mijn zelfvertrouwen.” 

Een nieuwe borst!

“Eerder dan verwacht kon ik geopereerd worden. Die kans greep ik met beide handen aan. Het was heel eng, maar ik vertrouwde erop dat het goed zou komen. De anesthesist verzekerde me dat het mooi zou worden; zijn vrouw had deze operatie ook gehad en zij waren erg tevreden met het resultaat. Ik vond het lief dat hij me probeerde gerust te stellen zo vlak voor de operatie." 

Na de operatie moet de borst de eerste 24 uur elk uur gecontroleerd worden, om te kijken of de bloedvaten nog goed zijn. "Ik was heel nieuwsgierig en dit keer heb ik toch weer meegekeken. Voor het eerst was ik blij met het resultaat. Van blijdschap is de eerste dag de glimlach niet van mijn gezicht gegaan! Ik ga nog kiezen of ik een tepel wil laten maken. Ik weet nog niet of ik dat wil. De 3d tepeltatoeage wil ik te zijner tijd in ieder geval wel laten zetten. 

Zo heb ik het afgelopen jaar zeven verschillende linkerborsten gehad, allemaal uniek. Ik ben er nog niet, maar ben blij waar ik nu ben. Er waren het afgelopen jaar genoeg momenten dat ik me afvroeg of het allemaal nog goed zou komen… 

De littekens die ik nu heb zijn het resultaat van het afgelopen jaar. Binnenkort ga ik op vakantie en voel ik me zeker met mijn nieuwe borst om in bikini te lopen. Ook kan ik er erg naar uitkijken om weer naar de sauna te gaan. Ik ben er trots op hoe ik en mijn familie door het afgelopen jaar heen zijn gekomen!”