Marja: 'Niemand wist hoelang ik nog had'
Met een vreemde bult in haar linkerborst meldt Marja zich in 2014 bij de huisarts. De ziekenhuisonderzoeken die volgen, bevestigen haar vermoedens: borstkanker. En net als de medische storm lijkt te gaan liggen, krijgt ze acht jaar later opnieuw een klap te verwerken. De kanker is terug - dit keer in haar ribben en botten.
Marja ligt al wekenlang met rugpijn op bed wanneer de huisarts haar belt over hoge ontstekingswaarde in haar bloed. “Ik dacht al dat het foute boel was”, deelt ze. Marja wordt met spoed naar het ziekenhuis gebracht en verdere onderzoeken volgen. Hieruit blijkt dat er een tumor bij haar ruggenmerg zit en ze krijgt meteen medicatie om een dwarslaesie te voorkomen. “Omdat ik gelijk heel goed reageerde op de medicijnen hoefde ik niet geopereerd te worden”, vertelt ze. Maar of de klap nog niet zwaar genoeg is, worden er in hetzelfde jaar ook hartfalen geconstateerd. “Ik was opgegeven en niemand wist hoelang ik nog had.”
Steun
Het delen van het nieuws met haar kinderen is voor Marja het moeilijkst. “Mijn moeder is overleden aan uitgezaaide borstkanker en onze zoons hadden het daar heel zwaar mee” zegt ze. Gelukkig krijgt ze wel veel steun van haar familie en vrienden. “Ze stonden klaar om te helpen zodra het nodig was en ook mijn man heeft daar veel steun aan gehad. Nog steeds, trouwens. Soms hebben we heftige gesprekken en soms liggen we dubbel van het lachen. Het is niet altijd zwaar.”
'Op mijn tempo'
Ondertussen gaat het weer wat beter met Marja. “Ik doe weer van alles, maar wel op mijn tempo.” En ook al wordt ze niet meer beter, haar kwaliteit van leven is nog goed. “Ik wil gewoon mee kunnen doen en probeer te genieten van alledaagse dingen zoals oppassen op onze vier kleindochters.” Ook vindt Marja het belangrijk om contact te hebben met lotgenoten. “Zij weten tenslotte precies wat je voelt”, zegt ze. “En dat contact miste ik toen ik in het ziekenhuis lag. De vrijwilligers die een praatje komen maken zijn erg vriendelijk, maar ik had ook graag een medepatiënt aan mijn bed gehad die me kon laten zien dat het leven niet gelijk voorbij is.”
