Kartonnen voeten

Hanne de Bruijn (60) moest stoppen met haar chemokuur omdat ze last had van ernstige neuropathie in haar voeten. Na tien jaar weet ze dat dit niet zomaar over gaat. In deze blog legt Hanne uit hoe het is om te leven met kartonnen voeten.

"Het is inmiddels alweer tien jaar geleden dat ik mijn vijfde en tevens laatste chemo kreeg. Omdat ik last had van ernstige neuropathie in mijn voeten en de rest van mijn lichaam, moest ik eerder stoppen met de kuur. Ik kende neuropathie wel vanuit mijn werk als verzorgende en activiteitenbegeleidster, maar had er zelf nooit mee te maken gehad. 'Het gaat wel weer over', zei de oncologisch verpleegkundige. Daar hield ik mij dan ook aan vast.

Tien jaar later weet ik beter. Neuropathie gaat niet zomaar over. De medicatie die ik ervoor kreeg heb ik weliswaar gehalveerd, maar desondanks spelen de gevoelloosheid, het kriebelen en brandende pijn mij nog geregeld parten.

Als iemand mij vraagt hoe het voelt, zeg ik meestal dat ik kartonnen voeten heb. Als ik op blote voeten loop, voelt het namelijk alsof er karton onder geplakt zit. Mijn voetzolen en tenen zijn gevoelloos als ik eraan kom, maar als ik een kruimeltje in mijn schoenen heb, voelt het alsof het een steen is. Ik moet dan ook onmiddellijk mijn schoenen uitdoen om het kruimeltje te verwijderen. Pas dan kan ik verder lopen. Ik wandel veel met mijn hond. Dat lukt doordat ik badstoffen zooltjes in mijn schoenen heb. Ook heb ik altijd dikke sokken aan, dat loopt lekker zacht.

'Als iemand mij vraagt hoe het voelt, zeg ik meestal dat ik kartonnen voeten heb'

Lang staan gaat inmiddels wel, maar als ik daarna ga zitten en vooral ’s avonds mijn benen hoog leg, voelt het alsof er mieren door mijn voeten lopen. Ze kriebelen en ik kan dan ook mijn voeten niet stilhouden. Ik begin dan maar rondjes te draaien met mijn voeten, zodat het kriebelend gevoel verdwijnt.

Hetzelfde geldt voor de brandende pijn. Mijn voeten voelen van buiten ijskoud aan, maar van binnen staan ze in brand. Zolang ik bezig ben met mijn huishouden, hobby’s en kleinkindjes heb ik nergens last van, maar als ik mijn momenten van rust pak die ik ook zo nodig heb, is mijn neuropathie er weer.

Inmiddels heb ik geleerd hoe ik mij voor als deze ongemakken kan afsluiten en mijn gedachten op iets leuks kan richten. Afleiding is nog altijd het beste medicijn, omdat het niet overgaat en inmiddels bij mij hoort. Ik weet niet meer hoe het voelt zonder neuropathie.

Een neuroloog zei ooit tegen mij: 'Dat is oud zeer'. Met andere woorden, daar kunnen we niets aan doen. Inmiddels heb ik mij erbij neergelegd dat het niet meer over gaat."

Meer informatie

Wil je meer weten over neuropathie of andere late gevolgen door borstkanker(behandeling)? Lees hier verder.